Είναι ν' απορείς καμιά φορά για το πώς μπορεί να 'ρθουν τα πράγματα. Για το πώς, ακόμη κι αν είσαι αρματωμένος απ' την κορφή ώς τα νύχια, μπορεί να βρεθείς ενώπιον καταστάσεων που δεν μπορείς να ελέγξεις. Κι αυτό μπορεί να 'ναι το ελάχιστον. Τουλάχιστον.
Θυμάμαι, πριν όχι από πολλά χρόνια, που το φως του ήλιου μάς έλουζε και δεν ευχόμασταν για το φεγγάρι, που είχαμε τα μπαλκόνια για να παίρνουμε αέρα κι όχι σαν μέρη εξοχής λίγο πριν το ξημέρωμα, μετά από ώρες μες στο σπίτι που πιάναμε ο ένας το χέρι του άλλου και νιώθαμε τις φλέβες να χτυπούν και δεν αναρωτιόμασταν, τι τραγικό, για τα κοκκινάδια των καρπών απ' τον υπολογιστή.
Σήμερα, φοβόμαστε περισσότερο από ποτέ. Ο αέρας μας λιγοστεύει, ζαλωνόμαστε ένα κάρο πράγματα, που καμιάν αξία δεν έχουν, και προχωράμε χωρίς σταματημό σ’ έναν δρόμο που εκείνος γλιστρά αποκάτω μας κι εμείς κρατάμε ασάλευτα τα πόδια μας.
Κι έχουμε, όπως και να το κάνουμε, κάτι λίγες λέξεις να μας περιτριγυρίζουν. Βέβαια, οι λέξεις σε λίγο καιρό κι αυτές δεν θα ξέρουμε τι να τις κάνουμε, θα τις κολλάμε στο τζάμι, στ' αναλόγια του μυαλού μας, αλλά ποτέ δεν θα τις βλέπουμε μπροστά μας. Πολύ φοβάμαι πως ποτέ δεν θα τις ξαναδούμε.
Πολύ φοβάμαι πως θα ζούμε γεμάτοι παρομοιώσεις: Μίλησα ΣΑΝ άνθρωπος??? κοίταξα ΣΑΝ άνθρωπος??? έκανα έρωτα ΣΑΝ άνθρωπος??? ήμουν κάποτε ΣΑΝ άνθρωπος.
Ήμουν κάποτε ΣΑΝ άνθρωπος.
Τότε είναι που θ' ανατρέχουμε στα βιβλία??? τότε είναι που θα ψάχνουμε, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, να βρούμε τις κατάλληλες λέξεις για να μην καταλήξουμε οι ίδιοι μυθιστόρημα, αν δεν έχουμε ήδη καταλήξει χαρτοπολτός που ετοιμάζεται να γίνει βιβλίο κάποιου ποιητή που κι αυτός κατέληξε να ζει με παρομοιώσεις: Κάποτε έγραφα κάτι ΣΑΝ ποίημα??? κάποτε μπορεί και να 'μουν ΤΟ ποίημα.
Όχι??? όρθιοι όπως θα στεκόμαστε σε καινούργια μπαλκόνια, θ' αναρωτιόμαστε και πάλι: Κάποτε ήμασταν ΣΑΝ παρομοιώσεις. Κουρασμένες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου