Μάνος Χατζιδάκις




Στο βίντεο, πριν απο την ηχογραφημένη ομιλία του Μάνου Χατζιδάκη, παρατίθεται το εμετικό κείμενο της "Αυριανής" που δικαίως τον εξόργισε. 
Δυστυχώς σήμερα λείπουν περισσότερο παρά ποτέ προσωπικότητες του διαμετρήματος ενός Χατζιδάκη που θα μπορούσαν να παρέμβουν ουσιαστικά ενάντια στα μνημόνια, στο ΔΝΤ και σε πλείστα άλλα τα οποία έχουν φέρει πολύ κόσμο στην ανεργία και την εξαθλίωση. 
Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν, κατά την άποψή μου πάντα, πρώτα ένας μεγάλος ποιητής κι έπειτα ένας εξαιρετικός μουσικός. Εκτός από το έργο που μας κληροδότησε υπήρξε και διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος της ελληνικής ραδιοφωνίας, για 7 χρόνια. Τα σχόλιά του σε εκείνες τις εκπομπές κυκλοφόρησαν και σε βιβλίο από τις εκδόσεις "Εξάντας". Το παρακάτω κείμενο έχει να κάνει με σχόλιό του για τη "δικτατορία του Τύπου", όπως την ονόμαζε.

«Είναι γνωστό πως μες στον τόπο μας τα τελευταία τούτα χρόνια, ζούμε μια νέα δικτατορία που ακμάζει κι εκμεταλλεύεται τις συμπλεγματικές δημοκρατίες του καιρού μας:
Τη λεγομένη, της Τετάρτης Εξουσίας.
Την περιλάλητη δικτατορία του Τύπου.
Και ο δημοσιογράφος, ο ανώτατος άρχων.
Ανδροπρεπής σαν την κολώνια «Μπρουτ», καθορίζει τιμές, αξίες και εισόδους στο χώρο της αθανασίας, με αυθαίρετες προδιαγραφές που τις χαράζουν ιεροφάντες της μετριότητας και της ανυπαρξίας.
Και να περίπου ένας ιερός κανονισμός που καθορίζει τα πλαίσια μέσα στα οποία κινείται η Δημοσιογραφία και η απαράβατη δεοντολογία της.
Ο Δημοσιογράφος είναι και Ποιητής.
Ο Ποιητής αμφισβητείται, αν τύχει να μην είναι και Δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι και Θεατρικός συγγραφέας.
Ο Θεατρικός συγγραφέας δεν είναι αποδεκτός, αν τύχει και δεν είναι Δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι, μπορεί να είναι και σκηνοθέτης του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Ο Σκηνοθέτης χλευάζεται, αν δεν είναι και δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι και τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός - κατά κανόνα.
Τεχνοκρίτης και μουσικοκριτικός δεν υπάρχει χωρίς να είναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος μπορεί να είναι και πολιτικός σχολιαστής.
Πολιτικός σχολιαστής δεν γίνεται χωρίς ταυτότητα δημοσιογράφου.
Ο Δημοσιογράφος είναι και εκφωνητής και τηλεοπτικός παρουσιαστής, για κάθε θέμα.
Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό.
Τηλεοπτικός παρουσιαστής, εκφωνητής κι εν γένει τηλεοπτικός παράγων δεν γίνεται χωρίς νάναι δημοσιογράφος.
Ο Δημοσιογράφος είναι ιερός.
Τα ιερά, δεν είναι ιερά αν δεν υπηρετούν δημοσιογράφους και δημοσιογραφικά.
Και τέλος:
Ηθικόν, ό,τι έχει ελευθέρας και δημοσιογραφικόν.
Αληθές, ό,τι μας φανερώνουν των εφημερίδων οι γραφές και Εθνικόν, ό,τι αληθές για τις εφημερίδες και ηθικόν.
Θα πείτε, δεν υπάρχουν άξιοι και συμπαθείς δημοσιογράφοι;
Και άξιοι υπάρχουν και αξιόλογοι και συμπαθείς και τίμιοι.
Κι είναι και οι περισσότεροι.
Όμως δεν καθορίζουν την ταυτότητα της τάξης τους. Είτε γιατί δεν δίνουν σημασία, είτε γιατί περιφρονούν τη λειτουργία των ολίγων, χωρίς να λογαριάζουν το κακό που ολοένα μεγαλώνει απ’ τους παρείσακτους αυτούς ολίγους.
Ή πες ακόμη, συνήθισαν το κακό και δεν το λογαριάζουνε σημαντικό για ν’ αμυνθούν και για να ξεχωρίσουν τις ευθύνες τους. Κι ίσως ακόμη να φοβούνται οι πολλοί, τη δύναμη που έχουν οι ολίγοι σαν πράττουν επισήμως το κακό. Όπως και νάναι, ψέγουμε τους λίγους κι όχι τους πολλούς.
Κι ας σταματήσει η υστερική ευαισθησία, μέσα στην οποία προστατεύονται με άνεση οι λίγοι και οι κακοί. Καμιά ομάδα, καμιά τάξη, κανένα επάγγελμα δεν είναι ιερό.
Όλα περιέχουν μέσα τους και το καλό και το κακό.
Κι αυτό είναι άλλωστε το φυσικό».



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου