Είναι παράξενο -στοχάστηκε ο Μιχάλης- το πόσο ο Έρωτας είναι κοντά στο Θάνατο. Αυτό που λέω δεν είναι καινούργια ανακάλυψη το δίχως άλλο, αλλά τόπος κοινός που αναμασήθηκε κατά κόρον στους αιώνες. Θαρρώ όμως ότι ειπώθηκε και αναμασήθηκε κάπως επιπόλαια. Μήπως όμως πρόκειται να τοποθετήσω το ζήτημα στην πραγματική του βάση; Κάθε άλλο. Επιπόλαιος είμαι κ’ εγώ, σαν όλους τους ανθρώπους που κάποτ’ ερωτεύθηκαν. Και ίσως –λέω ίσως- η θανατερή μορφή του έρωτα να χρωστιέται στην επιπολαιότητα της φύσης του. Αλλά, τι είναι ακριβώς αυτό το πράμα που ονομάζουμε Έρωτα; Χμ! Πολύ δύσκολο να το καθορίσει κανείς… Από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, όλη σχεδόν η φιλολογική και φιλοσοφική δημιουργία του ανθρώπου στράφηκε προς αυτόν τον σκοπό, δίχως να καταφέρει σπουδαία πράματα. Κι ούτε θα καταφέρει. Όπως το ίδιο φιάσκο θα πάθει κ’ η Επιστήμη, που πήρε τη συνέχεια της αποτυχημένης σ’ αυτόν τον τομέα Φιλολογίας. Και τούτο, γιατί ο Έρωτας είναι μια τεράστια βιολογική δύναμη που κατευθύνει τις προσπάθειες των ζωντανών οργανισμών προς την αναπαραγωγή και την ευγονία. Και είναι, φαίνεται, μέσα στην σκοπιμότητα της Φύσης να κρατάει μυστικούς τους μεγάλους κανόνες που εξασφαλίζουν την διαιώνιση και την ευγονία των ειδών. Η ακριβόλογη γνώση του Έρωτα, σημαίνει το θάνατό του. Και Ζωή δίχως Έρωτα δεν μπορεί να υπάρξει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου