μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
* Από τα ωραιότερα ποιήματα του Καβάφη και κατά την άποψή μου από τα πιο διδακτικά. Οι άνθρωποι χτίζουμε συχνά τείχη γύρω μας πολλές φορές χωρίς να το καταλάβουμε. Γιατί εκείνη τη στιγμή είμαστε απασχολημένοι με πράγματα που έχουν να κάνουν με το προσωπικό μας συμφέρον, με τα πάθη μας όποια κι αν είναι αυτά, με το κυνήγι του εύκολου και γρήγορου κέρδους. Και τα τείχη ολοένα και υψώνονται αλλά εμείς δεν ακούμε τους ήχους της κατασκευής. Κι όταν πια εγκλωβιζόμαστε για τα καλά, πασχίζουμε να τα γκρεμίσουμε. Και είναι πραγματικά κρίμα αν σκεφτεί κανείς το ότι ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος, με ελεύθερη βούληση για να καταλήξει τελικά αιχμάλωτος των παθών του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου